Krótkie podsumowanie mojego ostatniego wypadu w Europę.
Podróż rozpoczęłam od załadunku w Słupsku, ciężkie, samochodowe zbiorniki na gaz do Livorno we Włoszech. W trakcie drogi okazało się, że rozładunek przypada na jakieś makaroniarskie święto narodowe, czego oczywiście spedycja nie uwzględniła. Po takiej informacji Majki stwierdził, że zaoszczędzimy, bo docelowy termin się przesunął i Włochy zrobię landówkami, co już niezbyt mi się spodobało, bo jeśli ktoś zjeżdżał kiedykolwiek z autostrady we Włoszech wie o co chodzi. Specyficzny sposób jazdy tubylców i kręte górskie drogi o nie najlepszej nawierzchni sprawiły, że drogę z Insbrucku w Austrii do Livorno robiłam caluteńki dzień.
Do Livorno dojechałam około 21.00, wtedy okazało się, że ktoś, gdzieś na dokumentach przewozowych zrobił literówki w adresie. To, że coś jest nie tak z tym adresem podejrzewałam już w Słupsku, przy załadunku, podczas wbijania adresu w nawigację, ale na firmie powiedzieli, że nie raz już tam wysyłali towar i adres się zgadzał. Nawi cały czas pokazywała ulicę o bardzo podobnej nazwie do tej z dokumentów, zamienione miejscami były tylko dwie litery. Trochę skołowana stwierdziłam, że gdzieś po drodze wujek Google da mi namiar na firmę i wszystko będzie OK. Dotarłam na ulicę z nawigacji i zastałam… zamkniętą bramę. Byłam za bardzo zmęczona na zabawy w detektywa, postanowiłam wycofać się na mijaną wcześniej stację, zdrzemnąć się, a rano poszukać adresata mojego ładunku. Za jakiś czas na stację dojechał także drugi samochód, z którym ładowałam się w Słupsku i po krótkiej naradzie poszliśmy spać. Rano, na pewniaka podjechaliśmy pod bramę i okazało to, że jest tam kilka firm wśród których znajduje się też ta do której przyjechaliśmy.
Kolejny kurs: Marano (I) – Stuttgart (D). Informacja, że Niemcy czekają na towar znaczyło, że trzeba się spieszyć… Ale, jak się okazało po przyjeździe na miejsce, wcale nie trzeba było… przyjechałam w nocy pod zamkniętą firmę. Spedycja dała dupy, zresztą nie pierwszy raz w trakcie tego wyjazdu, każą się spieszyć, naciskają na „przerzut” towaru bez przerw (bez snu i odpoczynku), a po przyjeździe zonk… trzeba czekać na otwarcie. Sposób pracy i działania spedycji to temat na absolutnie inny post, niezbyt przyjemny i prawdopodobnie ociekający w wulgaryzmy. Kiedyś powstanie… na pewno powstanie.
Po południu załadunek ponownie do Włoch. 5 palet w dwa różne miejsca oddalone od siebie o około 40km. Sant’Omero i Basciano. Fakt, wiedziałam, że długi weekend wypada w terminie rozładunku, domyślałam się od początku, ale oczywiście w obydwu miejscach mieli czekać pracownicy, którzy zarwą swój wolny czas i przyjdą do pracy rozładować jednego małego biednego busika. K...wa w jakim świecie żyją spedytorzy?? Taka sytuacja mogłaby mieć miejsce pewnie gdzieś w Japonii, ale na pewno nie w Europie, a już na pewno nie na jej leniwym południu!!! Koniec końców, majówkę spędziłam we Włoszech nagrywając m.in. jaszczurki, które biegały koło samochodu. Muszę też wspomnieć, że w trakcie drogi spotkałam Krzyśka, KD truck, o czym nie omieszkaliśmy już poinformować. Spotkanie krótkie, ale konkretne. Jeszcze raz dzięki Krzychu, że mogłam towarzyszyć Ci podczas pauzy.
Kolejny załadunek w Monte San Vito (I) i jazda do Lipska(D), tu też firma miała być czynna 24h, ale pominę to milczeniem. W trakcie rozładunku dostałam info, że mam załadunek w Heinsdorferground (D) do Creutzwald we Francji. Początkowo ucieszyłem się, że może w końcu wyrwę się z tej jazdy po Niemczech, ale szybkie looknięcie w nawi i już nadzieja uciekła w siną dal. Jakaś wioska tuż przy granicy F/D. Po prostu super. W tym przypadku wszystko poszło jak należy. Po rozładunku mały odpoczynek i zwiedzanie pobliskiego lasu. Daleko nie zaszłam, bo już przyszła nie przyjemna informacja… załadunek w Kirchheimbolanden (sic! kto im wymyśla takie nazwy miast?) do Austrii.
3 palety czegoś drewnianego, ciężkie jak cholera i waga na styk, może nawet lekko ponad normę. Efekt był taki, że całą Austrię przejechałam landem, czego generalnie nie żałuję. Zawsze ten kraj przelatywałam tranzytem autostradami, a teraz trafił się pierwszy mój cel w Austrii i to landami. Widoki Alp zapierają dech w cyckach 🤣 kręte i strome drogi wyciskają siódme poty z samochodu i nie rzadko powodują pojawienie się kropel potu na czole kierowcy. W tym przypadku był to pilny ładunek, na wczoraj. Ktoś będzie czekał nawet w nocy żeby to zrzucić… Oczywiście ktoś czekał… jak poprzednio. WRRRRRRRR… Noc spędziłam po firmą, co by się bardziej nie denerwować. Szkoda to komentować i więcej się rozpisywać. Weekend spędziłam w Feldbach. Nie było źle, ale dowiedziałem się, że w Austrii nie ma Wi-Fi w McDonaldsach, więc weekend spędziłem tylko w towarzystwie dwóch Rumunów i Ukraińca, zamiast mnóstwa znajomych z sieci . Towarzystwo prześwietne…
7 maja przeniosłam się do Waindhafen (A) po to, aby następnego dnia rano załadować 3 wielkie beczki na wino. Nie były jakoś bardzo ciężkie, ale ich wysokość powodowała dziwne uczucie zbyt dużego przechyłu na zakrętach. Miejscem docelowym okazał się prywatny dom w centrum Beblenheim (F) z winiarnią i knajpką, w której można było raczyć się francuskim winem. Rozładunek przebiegł szybko i sprawnie. W trakcie śniadanka sms, że mam się przenieść do Turbenthal w Szwajcarii. Myślę sobie, super, pięknie. Tam jeszcze nie byłam, kolejny kraj zaliczę. Będzie pięknie. Było pięknie tylko, nikt mi nie powiedział, że w Niemczech nie kupię winiety na kartę DKV. W skrócie, na granicy w Basel szwajcarzy kazali zawrócić i nie pokazywać się bez winiety jeśli chcę jechać autostradą, więc teraz trzeba było zrobić przelew i kupić tą winietę, na stacji mieli tylko 12 miesięczne (nie wiem czy są w ogóle inne). Po załatwieniu wszystkich formalności udałam się z powrotem na granicę, i tu moje zdziwienie. Wystarczył tylko dowód i śmigaj pani dalej. Żadnego pytania czy mam coś na sobie czy nie, po co i gdzie jadę itp. Jeśli chodzi o widoki zza szyby to Szwajcaria niczym nie różni się od południowych Niemiec czy Austrii, nawet język jest niestety ten sam. Kolejny kraj zaliczony :)
Załadunek przebiegł szybko i sprawnie, tylko, że przy zamkniętym już biurze, a magazynier nie bardzo wiedział co ma zrobić ze wszystkimi dokumentami celnymi ale jakoś udało nam się pokonać te biurokratyczne przeszkody. Towar to dwa dość duże kartony o łącznej wadze 23kg, miały dotrzeć do Hiszpanii, dokładnie do… No właśnie, nie bardzo wiadomo było dokąd, bo na CMR był inny adres niż na delivery a ja w smsie miałam jeszcze inny adres. Po krótkiej naradzie z Majkim uznaliśmy, że jadę do Formentera Del Segura gdzie ktoś to odbierze. Niech nikt nie pyta ile kosztuje 1 min połączenia ze Szwajcarii, po prostu tragedia. Po 2 minutach rozmowy trzeba było doładowywać telefon.
Gdy dostaję informację, że jadę do Hiszpanii wszystko schodzi na dalszy plan, cło na granicy, przejazd przez Niemcy i jeszcze inne bardziej przyziemne problemy nie są wtedy ważne. Ważne jest tylko to, że przede mną Hiszpania, moja wielka miłość. (Na zdjęciu po prawej jeszcze Francja, A75)
Piękny kraj, z którego mogłabym się nie ruszać, mogłabym tam jeździć cały czas i po miesiącu zjeżdżać do domu. Luz, z jakim Hiszpanie podchodzą do życia jest imponujący, nigdzie im się nie śpieszy, są bardzo mili i pomocni. Zawsze pomogą, wytłumaczą, nawet na migi, w taki sposób, że nawet debil zrozumie, co akurat chcą nam powiedzieć. Wracając do drogi, granicę przekroczyłam w La Jonquera i przez Barcę pognałam dalej na południe w kierunku Valencii. Zrobiło się ciemno i zostałam prawie sam na drodze, to jest to coś co po prostu kocham w Hiszpanii. Żywej duszy, cała autostrada dla mnie.
Na miejsce dojechałam około północy i ku mojemu zdziwieniu (choć w tej trasie już nie powinnam się dziwić, gdy namiar nie pasuje…) nic tam nie było. Nic co mogłoby mieć dany adres, ani biura, ani firmy, ani nawet prywatnego mieszkania, tylko hale, typowa strefa przemysłowa. Z dobrą godzinę trwało namierzanie prawidłowego adresu przez kogoś w kraju, potem padło info, że mam jechać do Guardamar Del Segura, kilkanaście kilometrów dalej, nad samym morzem. Miał tam być ktoś, kto weźmie w końcu ode mnie te kartony (te które zabiły Hankę). Na miejscu, tuż przy plaży znalazłam wielki apartamentowiec i kolesia wyglądającego z okna, który na mnie czekał. Zmęczona tym szukaniem, zacząłam rozglądać się za noclegiem, niestety, wszystkie miejscowe okoliczne stacje okazały się za małe, bez miejsc parkingowych i dopiero po godzinie znalazłam Cepsę, moją bazę na weekend, niestety bez neta. W hiszpańskim słońcu te trzy dni wolnego minęły jak z bicza trzasnął. Niby nudy, bo nie było zbytnio gdzie chodzić, ale jak się chce to nawet plantacje cytryn i pomarańczy są super miejscem na spacery. Właśnie zajadam ostatnie, zdobyczne sztuki tych cytrusów ;)
W poniedziałek miałam podjazd około 200km do Valencii, do firmy Norbert Dentressangle po 2 palety na Belgię, z Belgii kursik do Włoch i gdy myślałam, że piątek, sobotę i niedzielę spędzę znowu przy pięknej pogodzie południowej Europy, przyszedł „rozkaz” o ładunku do Wrocławia. Po takiej informacji dostałam zastrzyk energii i uśmiech nie schodził z twarzy do momentu załadunku. Na miejscu okazało się, że w całą akcję zamieszanych będzie 5 busów i każdy będzie przeładowany. Ładunek 1498kg to już jest „gabaryt” na busa. Każdy miał po 4 palety jakichś części kuchenek Mastercook i każdy pojechał inną trasą. Chardkorowiec pojechał nawet przez Słowenię, ja natomiast bezczelnie pojechałam na Brennero, Insbruck i Zgorzelec. Kolejny raz, więcej szczęścia niż rozumu, bo problemy przy ważeniu są podobno nieopłacalne, ale… raz się żyje, a i tak wtedy nie zapłacę ze swojej kasy. Pomimo różnych dróg, które wybraliśmy, wszyscy przyjechaliśmy niemal jednocześnie, ja pomimo, że spałam tylko 1,5h byłam druga z 3min stratą do pierwszego, który jechał przez Węgry :D
Reasumując. Wyjazd ten nie był najlepszy i najciekawszy. Więcej miałam nerwów, stresu niż czystej przyjemności z samej jazdy, ale nikt nie mówi, że zawsze jest łatwo. Z zastępczakiem, którym teraz jeżdżę, niezbyt się zgraliśmy nie mówiąc o dogadaniu. Po prostu tolerujemy się i nic więcej. Każde wie, że w pewnym momencie nasze drogi się rozejdą. Niby nie jest taki tragiczny ten Ducato jak początkowo to opisywałam, człowiek to taka bestia która do wszystkiego potrafi się przyzwyczaić i dostosować. Póki co z plusów mogę wymienić pneumatyczne siedzenie kierowcy i regulowaną kierownicę, więcej nie dostrzegam. Co do samej trasy, to pierwszy raz w mojej karierze zdarzyło się, żebym nie wjechała na wyspy. Pierwszy raz też zrobiłam więcej kilometrów w Niemczech niż gdziekolwiek indziej. Każdy kto trochę już mnie zna wie jak bardzo choruję na samą myśl jazdy tłocznymi niemieckimi drogami. I nigdy, w trakcie jednego wyjazdu nie przejechałam tak mało km i nie robiłam tak dużo, tak krótkich tras.
Pozdrawiam wszystkich i do spotkania na szlaku.
Więcej zdjęć znajduje się na:
facebook.com/szwagier106
Po dostarczeniu towaru okazało się, że na drugi dzień mam się ładować na GB. Wszystko było by pięknie bo miałem zabrać kilka palet jakichś kartonów. Niestety nikt nie wziął pod uwagę gabarytów tych kartonów i sposobu ich ułożenia na paletach w efekcie czego trzeba było te kartony poukładać luzem na pace. Gdyby ktoś wcześniej choć trochę pomyślał to załadowaliby cały towar a tak 1,5 palety zostało w Danii.
